Vrijheid kan een relatief begrip zijn. Net als gender.

Linda: ‘het gaat over jezelf kunnen zijn en te gaan voor wie je bent, ongeacht wat je tegen komt. Veel jongeren worstelen hiermee.’ De twee medewerkers van Diversity, een inloop voor Almeerse LHBTI+ en open minded jongeren, vinden het bewonderenswaardig hoe Dylan het verhaal over zijn transitie van meisje naar jongen zo luchtig en met veel humor weet te vertellen. Dat maakt het voor jongeren die niet zeker weten of ze die gevoelens ook hebben, heel laagdrempelig om zich ook uit te spreken.

Het verhaal van Dylan die openlijk vlogt over zijn transformatie

Dylan van der Griend werd geboren in het lichaam van een meisje, maar voelde zich een jongen. Pas nadat hij het traject van transitie inging voelde hij zich vrij genoeg om te zijn wie hij zich altijd al voelde. Om anderen de inktzwarte periode die hij meemaakte te besparen, vlogt en praat hij openlijk over zijn transformatie.

‘Ik kreeg ooit een Barbie van mijn oom en tante. Totaal onwetend ben ik er mee naar mijn moeder gegaan om te vragen wat ik daar eigenlijk precies mee moest. Uiteindelijk heb ik de pop in een hoek neergezet en er nooit meer naar omgekeken. Geen tijd voor, ik was altijd buiten, hutten aan het bouwen of aan het voetballen’, vertelt de goedlachse Dylan. Hij vervolgt: ‘Er waren wel eens kinderfeestjes waar alleen jongens werden uitgenodigd. En ik. Dus ik was altijd al ‘one of the guys’, maar dacht er niet specifiek over na. Ik was gewoon kind.’

Hij had dan ook een onbezonnen jeugd, met veel vriendjes en vriendinnetjes, en weinig problemen. Die kwamen in de puberteit: ‘Rond mijn twaalfde, dertiende begon mijn lichaam te veranderen. Mijn borsten ontwikkelden zich, ik werd ongesteld. Toen merkte ik dat er iets niet klopte, dat het niet bij me paste. Ik vertelde het een vriend en zei dat ik me afvroeg of ik me misschien meer een jongen voelde. Zijn reactie was dat dat niet bestond, dat het raar was. Vervolgens heb ik het geprobeerd weg te stoppen. Het is natuurlijk ook niet helemaal vreemd dat het onwennig voelt als je je als meisje begint te ontwikkelen.’

Het was het begin van een heftige periode, die nu gelukkig een verre herinnering lijkt: ‘Als je zo’n reactie krijgt ga je aan jezelf twijfelen. “Ben ik wel normaal?” Toen ik vervolgens probeerde af te vallen, omdat iedereen in mijn omgeving dat deed, merkte ik dat mijn borsten ook kleiner werden. Dat is doorgeslagen, omdat ik hoopte dat als ik niks meer zou eten, ze helemaal zouden verdwijnen. Het werd steeds erger en toen ik daardoor mensen in mijn omgeving begon kwijt te raken ontwikkelde dat zich tot een depressie. Op een moment zat ik zo diep in de put dat ik mezelf ging snijden. Dat deed ik dan bij de aanzet van mijn borsten. Ik wist wel dat ik ze zelf niet weg kon snijden, maar de haat voor mijn lichaam was toen zo heftig dat ik ze wel mutileerde.’ Het werd zelfs zo erg dat er suïcidale gedachtes bovenkwamen: ‘Als ik langs het spoor fietste dacht ik: “Wat als ik mijn fiets neerzet en op de rails ga staan?” Gelukkig had ik de realiteitszin om het niet te doen. Sowieso kon ik het mijn familie niet aandoen, maar ergens bleef ik ook denken dat het toch ooit weer eens beter zou moeten worden. Helaas zijn er veel lotgenoten die het uiteindelijk wel doen. Onder transgenders ligt het percentage zelfmoorden hoog. Angst en zelfacceptatie zjn belangrijke factoren, zelfs als iemand al bijna aan het einde van de transitie is kan het voor diegene nog teveel zijn.’

'Wat als ik mijn fiets neerzet en op de rails ga staan?'

Als ik hem vraag of hij inmiddels gelukkig is, antwoordt hij met fonkelende ogen een resoluut ja. Voor Dylan begon de ommekeer in 2013: ‘Het ging al geruime tijd vrij slecht. Op een feestje leerde ik iemand kennen die hetzelfde voelde als ik. Toen besefte ik dat het wel degelijk iets is dat echt bestaat. Vervolgens heb ik eerst heel goed nagedacht, over wat ik precies voelde. En uiteindelijk heb ik besloten dat ik wilde gaan uitzoeken wat de mogelijkheden waren. Dat vertelde ik mijn beste vriendin en die zei dat ik het nog diezelfde dag aan mijn ouders moest vertellen. Dat heb ik met een brief gedaan, waarin ik alles opschreef. Die gaf ik aan mijn moeder, en terwijl ze hem aan het lezen was ben ik in huilen uitgebarsten en kwamen alle emoties van de jaren ervoor eruit.’

Dylan kreeg veel steun van zijn familie. Via de huisarts en het ziekenhuis in Almere kwam hij bij de VU terecht: ‘Toen ik uiteindelijk groen licht kreeg om aan de hormonen te beginnen zijn ze me thuis ook Dylan gaan noemen en als een jongen gaan beschouwen. Na het inschrijven mocht ik mijn haar kort knippen en de kleding gaan kopen die ik graag wilde. Zodra ik het traject begon, voelde ik de vrijheid om te kunnen zijn wie ik écht ben. Je voelt je eerst gevangen in je lichaam. Daardoor bouw je ook een mentale muur om je heen. Voorheen had ik weinig gevoel meer, kon niet blij zijn. In zekere zin ben ik opnieuw geboren.’

Je bent niet wat in je broek zit

Naast het slikken van hormonen werd er ook een aantal grote ingrepen gedaan: ‘Ik heb mijn borsten laten verwijderen, en mijn baarmoeder. Mijn eierstokken nog niet, zodat ik nog iets met mijn eicellen zou kunnen, mocht ik een kinderwens krijgen. Er bestaan geslachtsoperaties, maar dat hoeft voor mij niet met het huidige niveau daarvan, ik ben tevreden zoals het nu is. Voor veel mensen ben je pas man als je de geslachtsoperatie hebt gedaan, maar ik zie dat niet zo. Je bent niet wat in je broek zit!’

Al jaren is Dylan erg open over zijn ervaringen en transformatie, alles wordt uitvoerig besproken in de vlogs op zijn YouTube-kanaal. Dat is niet zomaar: ‘Toen ik ging zoeken om te zien wat me te wachten stond, vond ik alleen hoe het er in Engeland en Amerika aan toe ging. Ik vond het sowieso al leuk om video’s te maken, maar ik vond het vooral belangrijk dat anderen na mij wél ervaringen zouden vinden binnen Nederland. Dus ben ik alles vast gaan leggen.’

De vlogs en de aandacht in de media die ze opleveren, voelen niet als een beperking om een gewoon leven te leiden: ‘Het zou jammer zijn als mensen me blijven zien als transgender in plaats van Dylan, maar als ik bedenk wat ik voor anderen kan betekenen vind ik dat belangrijker. Bij overige berichten in de media over transgenders ligt de focus vaak op het negatieve, ik probeer alle kanten te belichten en het zo te normaliseren. Ik blijf video’s maken en er open en luchtig over praten, met een beetje zelfspot, in de hoop dat het anderen helpt.’

Daarnaast blijkt het voor Dylan bijzonder, en grappig, om een registratie te hebben van zijn lichamelijke en geestelijke veranderingen: ‘Ik heb de hele periode opnames gemaakt en je hoort mijn stem duidelijk veranderen, die gaat echt omlaag. Voor de hormonen werd ik nog aangesproken als mevrouw of meisje. Dat vond ik heel lastig, maar als ik terugkijk op die periode en hoe ik er uitzag snap ik het wel. Als je op een moment dan als meneer of jongen wordt aangesproken maakt dat je enorm blij. En inmiddels is het normaal. Met kleding aan is mijn leven heel gewoon geworden. Als mensen het niet van me weten dan is het geen ding, ik hoef er in het dagelijkse leven niet over te praten. De momenten dat ik gewoon mezelf kan zijn, en de gewone dingen doe die ieder ander mens doet, zoals werken of uitgaan met vrienden, zonder erbij te hoeven nadenken, daarin schuilt voor mij de grootste vrijheid.’

Suleika: ‘Als ik zijn verhaal lees, vraag ik me ook wel eens af waar ik me druk om maak. Ik heb net als ieder ander ook onzekerheden maar realiseer me door het verhaal van Dylan dat ik gewoon blij kan zijn met wie ik ben.’

De inloopavond voor open minded en LHBT-jongeren is elke woensdag van 19.00 tot 21.00 uur. De locatie is alleen bekend bij de jongeren die zich vooraf aanmelden bij Suleika El Mhassani (elmhassani@deschoor.nl/06-43106797) of Linda de Vries (devries@deschoor.nl/06-34213097).